Ik heb altijd meer vriendinnen dan vrienden gehad en voor sommige van die vriendinnen (om precies te zijn, voor de weinigen die ervan af weten) is het een doorn in het oog dat ik al enige jaren mijn verjaardag uitsluitend onder geslachtsgenoten vier. Ik ben daarmee begonnen vanwege mijn barbier. Deze stevige Griek merkte eens op, nadat hij hardhandig mijn schouders gemasseerd had, dat ik ‘niet goed in mijn mannelijkheid’ zat. Ik had misschien moeten vragen wat hij daarmee bedoelde, maar ik houd niet zo van gesprekken met de kapper. Ik houd überhaupt niet zo van gesprekken, maar ik heb het idee dat dit nergens zo opvalt als in een kapsalon. Daarom ga ik graag naar deze Griek, niet zozeer vanwege zijn knipkwaliteiten, maar omdat hij de prettige eigenschap heeft altijd zelf antwoord op z’n vragen te geven. Dus toen hij even later vroeg wat ik met mijn verjaardag ging doen, hoefde ik niet te zeggen dat ik daar nog niet over had nagedacht.
‘Drinken met de mannen?’
Hij zei het alsof hij toch mocht hopen dat ik dat dat het plan was, dat ik dat toch wel verplicht zou zijn aan dat laatste restje masculiniteit dat nog ergens in die slappe schoudertjes zou moeten huizen.
De daarop volgende dagen spookte de kappersstem door mijn hoofd.
Wie waren ‘de mannen’, op wie zou hij gedoeld hebben? En waarom klonk dit als zo’n heerlijke bezigheid, als echt iets om naar uit te zien? Mijn leven lang had ik vrouwen en mannen gelijkwaardig behandeld, nooit een onderscheid willen maken met wie ik een glas hief of welk gespreksonderwerp ik dacht te kunnen aanboren. En als anderen zo’n onderscheid wél meenden te moeten aanbrengen, sprak ik uit wat een verderfelijke onzin dat toch was. Toch bekroop me steeds meer het gevoel dat het leuk en aardig was met al die opvattingen, maar dat met uitsluitend mannen drinken echt iets was wat ik eens een kans zou moeten geven.
‘De eerste keer was het nog best een geinige gimmick,’ sprak Paula, die ik al net zo lang ken als haar echtgenoot Erwin. ‘Maar je gaat hier toch niet serieus een traditie van maken? Dat slaat toch nergens op? Wat voor voorbeeld wil je hiermee aan je dochter geven? Dat de helft van de wereldbevolking zomaar buitengesloten kan worden? Ik dacht dat jij anders was, ik dacht dat je in verandering geloofde.’
Ze had vervolgens gedreigd dat ze gewoon zou komen, naar het café waar ik voor het derde jaar op rij met Erwin, Jacques en Joachim had afgesproken.
Mijn eigen wederhelft reageerde begripvoller, maar misschien kwam dat omdat ik tegenover haar het gender-aspect niet zo benadrukt had. Ik stelde dat deze drie heren nu eenmaal een hecht vriendengroepje vormen. Dat is slechts ten dele waar. We hebben op dezelfde middelbare school gezeten, maar Jacques en Joachim zien elkaar alleen via mij. En dat is nu eens per jaar op onze testosterontheekrans.
‘Paula heeft natuurlijk wel gelijk,’ zei ik, een vegetarisch vlammetje koelte toeblazend. ‘Het was leuk voor even, maar wij zijn toch moderne mannen. Vanaf volgend jaar doen we weer aan gemengd borrelen.’
Erwin nipte aan zijn glas alcoholvrije wijn.
‘Ik vind het eigenlijk wel verfrissend om haar er eens niet bij te hebben,’ sprak hij op geschrokken toon.
‘Je mag dat zeggen,’ zei Jacques, ‘hier mag je alles zeggen.’
‘Bij jullie heb ik de ruimte om mijn gevoelens te uiten,’ zuchtte Erwin.
We keken elkaar verwonderd aan. Joachim pinkte iets weg wat leek op een traan.
Naarmate deze gezapige avond vorderde voelde ik mij steeds stelliger worden over een besluit. Volgend jaar ofwel wijven erbij, dan wel mijn kapper.
