‘Wat heb jij een mooie schoenen,’ sprak Benno van diëtistenpraktijk Door Dik en Dun, terwijl ik ze uittrok om op de weegschaal te gaan staan.
‘Dankjewel, het zijn mijn trouwschoenen,’ zo legde ik uit. ‘Ik heb ze vandaag voor het eerst aan, om ze in te lopen.’
Dat was niet helemaal waar. Ik had ze een keer eerder aangehad, toen ik een pakketje weg moest brengen. Meteen kreeg ik blaren op mijn hielen, maar die krijg ik nu eenmaal snel. En dat terwijl ik nog sokken erin had gehad, om het voorzichtig op te bouwen. In suède loafers hoor je blote voeten te hebben, zo had ik begrepen van mijn toekomstige vrouw die van zulke en nog veel meer zaken bijzonder veel verstand heeft.
‘Dus je gaat trouwen?’ deduceerde de diëtist. ‘Wanneer is de grote dag?’
‘Over twee-en-een-halve week,’ zei ik.
‘Wordt het een groot feest? Of juist niet?’
‘Juist niet. We hebben ervoor gekozen het in zeer kleine kring te vieren, alleen met onze directe families.’
‘Wat fantastisch om te horen zeg,’ zei Benno. Als ik niet al enthousiast was over mijn grote dag, dan zou ik het zeker van hem worden. Benno was altijd over van alles enthousiast, met name over AI. Elke keer liet hij me toepassingen zien van AI die hem overbodig zouden gaan maken, bijvoorbeeld het berekenen van de perfecte vetopnames en bijbehorende maaltijdenverdeling.
‘Ongelooflijk,’ zei ik dan, ‘dat dat zomaar kan. Het lijkt wel toverkunst.’
We hadden elke keer twintig minuten en hoe langer het over AI ging, hoe minder het hoefde te gaan over hoeveel ik was aangekomen sinds de vorige keer.
‘Weet je,’ zei Benno op een toon alsof hij een groot geheim ging onthullen, ‘ik wil dat jij die prachtschoenen van jou ogenblikkelijk weer aandoet. Ja, we doen eens gek, en gaan het wegen voor een keertje lekker overslaan. Jij gaat een heel bijzondere tijd tegemoet, en dan moet je je niet gaan bezighouden met zulke futiliteiten als je gewicht. Moet je gewoon niet willen weten. En je ook niet druk gaan maken over wat je wel en niet in dat mondje stopt, gewoon genieten, genieten, genieten. Want als je dat niet doet, zul je er later spijt van krijgen.’
Op de hoek van de diëtistenpraktijk zit De Smullerette. Honger had ik eigenlijk niet, maar dit moment moest gevierd worden. Want Benno had gelijk natuurlijk, mijn gewicht deed nu even niet ter zake. Wat een bevrijdende gedachte! Ik bestelde een driedubbele kapsalon met extra saus en een rumrozijnen-milkshake om het weg te spoelen.
‘Ik ga trouwen!’ riep ik tegen niemand in het bijzonder.
Het was rond dit tijdstip nog niet echt druk in het etablissement. In een hoek zat een gebocheld vrouwtje koffie te drinken.
‘Moet je zelf weten,’ murmelde ze.
Traag was ik naar huis gefietst, met een gelukzalig hoofd en een naknorrende buik omhelsde ik mijn wederhelft.
‘Hoe was het bij de diëtist?’ vroeg ze.
‘Fantastisch,’ zei ik. ‘Hij is zo blij voor ons.’
Ze reageerde niet, haar blik had zich naar beneden gekeerd.
‘Schat… wat is er in hemelsnaam met je schoenen gebeurd?’
Ik volgde haar blik en herkende in het suède achtereenvolgens hete saus, knoflooksaus, gesmolten kaas en shake-spetters. Mijn stappers leken wel Jackson Pollock-schilderijen. Daar had ik blijkbaar de halve stad mee doorgefietst, maar met een hoofd in de wolken wil je nog wel eens wat ontgaan.
‘Maar geen blaren,’ zei ik. En zo was het maar net. De rest van mijn leven, ik was er helemaal klaar voor.
——————-
Behalve op deze site plaats ik mijn stukjes tegenwoordig ook op Substack. Afgelopen maand heb ik daar enkele oudere stukken van deze site gerecycled, waaronder dit vakantieverhaal en deze supermarktcrisis. Ook een eerder stuk over mijn diëtist heb ik daar herplaatst. Mocht u voortaan mijn schrijfsels (meestal nieuw en soms dus oud) in de mail willen ontvangen (hopelijk niet in de spam) kunt u daar via de zogeheten subscribe-button eenvoudigweg uw mailadres achterlaten: https://kaspervanroyen.substack.com
