Tussen februari 2010 en december 2011 - zeg maar gerust een eeuwigheidje geleden - was mijn stem elke donderdagmiddag te horen op AmsterdamFM. In de rubriek De Keuze van Kas besprak ik wekelijks een pas uitgekomen album. Onder diezelfde titel deel ik tegenwoordig elke maand een playlist, met daarin recente muzikale vondsten, maar ook vertrouwde favorieten of (her)ontdekkingen uit een verleden. De ene keer komen die samen in een coherente flow, de andere keer vliegt het lekker vele kanten op. En o ja, het moeten elke keer twaalf nummers zijn, niet meer en niet minder. Omdat het universum al chaotisch genoeg is. Check mijn voorgaande Keuzes hier.
———————-
Op deze laatste augustusavond is hier mijn Keuze van augustus. Deels samengesteld op vakantie, of om preciezer te zijn: op vakantie in treinen langs de Franse westkust. Dat ging soms moeizaam, omdat het internet dan ver te zoeken was.
‘Heb jij daar geen last van?’ informeerde ik bij mijn veertienjarige reisgenote.
Ze luisterde soms muziek, maar keek vaker complete films op haar telefoontje. Daar had ik meermaals mijn afschuw over uitgesproken. Op vakantie in de trein hóór je geen films te kijken, je hoort muziek te luisteren en uit het raam te kijken.
‘Ik kijk heus af en toe uit het raam hoor,’ had ze minzaam gereageerd.
Als compromis stelde ik voor dat het dan echt alleen hele slechte films mochten zijn. Want bij goede films zou elke keer dat ze uit het raam keek toch doodzonde zijn, om over de esthetische beleving van het beeldformaat nog maar te zwijgen.
A haalde haar schouders op. Het bleken films en ook series te zijn die ze al honderdduizend keer gezien had, niet per se cinematografische meesterwerken. Dat zou een opluchting moeten zijn. En ze had geen last van internet, want ze had al die films en series, en ook muziek, van tevoren ‘gedownload’. Ik wist niet dat dat woord nog gebruikt werd.
'Had jij ook moeten doen,’ smaalde ze, na mijn zoveelste gevloek dat, hoe binnenmonds ook, haar door haar oortjes heen wist te bereiken.
Als ik nou een rijbewijs had gehad, dan hadden we nu samen muziek kunnen luisteren, kilometers lang.
Een belangrijk onderdeel van de vakantievoorpret was ooit het samenstellen van de muzikale selectie. Er paste één cd-mapje in de bagage en in zo’n mapje konden 16 cd’s. Je moest dan lang nadenken welke albums uitverkoren werden. Met elke mogelijke stemming diende rekening gehouden te worden. Later, met de mp3-speler, kon er wat meer muziek mee (maar hoeveel, dat was afhankelijk van het type dat je had). Ach, wat heerlijk was het om voor jezelf zo’n muzikaal menu samen te moeten stellen, hoe bevrijdend die beperkingen. Zulks nostalgisch gezever schoot door mijn hoofd, toen ik op onze hotelkamer met WiFi die meer was dan een belofte, mijn dochters wijze raad volgde en ook muziek op mijn streamingservice ‘downloadde’. Maar aangezien de digitale ruimte eindeloos leek, was ‘t toch niet helemaal hetzelfde als in die ‘goeie ouwe tijd’.
Ook zonder rijbewijs luisteren A en ik wel regelmatig samen naar muziek. Zij komt de laatste tijd aanzetten met artiesten die ik dan al blijk te kennen, van wie ik platen in de kast heb staan of die ik live heb gezien. Mac DeMarco bijvoorbeeld, of Tyler, The Creator, of Beach House. Heel even ben ik dan de coolste vader ter wereld, soms zelfs meer dan een minuut. Daar kan ik dan weer een tijdje op teren.
Er is ook muziek die echt van ons samen is. Tame Impala bijvoorbeeld. Die bleek zowaar een nieuw nummer uit te brengen tijdens onze vakantie. Op de hotelkamer van onze favoriete badplaats (waar ik ooit eerder over scheef, en waar we nu voor de vierde keer waren), sloot ik mijn telefoon aan op ons JBL-speakertje. We lagen naast elkaar op het brede bed met zand tussen onze tenen en ik hield mijn telefoon omhoog zodat we de bijbehorende videoclip konden zien. Gelukkig geen cinematografisch meesterwerkje.
‘Wel een banger’, concludeerde A toen het weemoedige techno-epos tot stilstand kwam. Daarna vertrok zij naar de badkamer om zich op te maken.
Ik bleef op bed liggen en las de comments op YouTube. Het merendeel was minder lovend dan mijn dochter. Men vroeg zich af waar de gitaren gebleven waren. Merkwaardig, want die hadden ruim tien jaar geleden het Tame Impala-universum toch al goeddeels verlaten. Avontuurlijke artiesten met conservatieve fans, het blijft een intrigerende combinatie. Maar misschien zijn mijn dochter en ik ook wel extreem ruimdenkend, dat wil ik natuurlijk niet uitsluiten. Net, een dikke maand later, keek ik nog eens onder die video en nu blijkt iedereen te horen wat wij metéén hoorden: een banger dus.
Zo merkt ene @settledsea op: ‘I need to hear this song at least once a month if not more to survive the rest of my life’. Dat lijkt me dan weer ietwat overdreven, mag ik hopen tenminste.
In de trein op weg naar ons volgende hotel, kwam ik erachter dat ‘opslaan’ iets anders is dan ‘downloaden’. Alle albums die ik zo secuur voor mezelf had geselecteerd waren alsnog onbeluisterbaar. Wel vond ik in de krochten van mijn telefoon een compilatie met Ghanese seventies funk. Al zei het me niks, ooit moest dit mij toch de moeite waard hebben geleken. Het bleek de perfecte soundtrack om de rest van deze vakantie bij uit het raam te turen. Sommige zaken zijn ook niet van tevoren te bedenken.
———————-
Spotify-luisteraars beluisteren de lijst hier.
Maak je gebruik van een ander medium, dan mag je het eigenhandig bij elkaar sprokkelen op basis van onderstaande tracklist.
01. Beach House - Wildflower (2015)
02. Vashti Bunyan - Train Song (1966)
03. The Free Design - Bubbles (1970)
04. The Ogyatanaa Show Band - Ageisheka (1975)
05. Tame Impala - End Of Summer (2025)
06. Pond - America’s Cup (2021)
07. Tyler, The Creator - Ring Ring Ring (2025)
08. Clipse [ft. Kendrick Lamar] - Chains & Whips (2025)
09. Gorillaz - Double Bass (2001)
10. Electrelane - The Valleys (2004)
11. Mac DeMarco - Holy (2025)
12. Kurt Vile - Wildflower (2025)
