‘Meneer, meneer’, wordt er geroepen. Ik stap af van mijn fiets en loop terug naar waar het geluid vandaan komt. In de berm naast het fietspad staat een oudere vrouw met haar armen te zwaaien.
‘Ik heb al dagen niet meer gegeten,’ jammert ze. ‘Mijn man heeft al mijn geld afgepakt. En mijn zoon ligt thuis met een longontsteking.’
Het is een hoop informatie om in één keer te verwerken. Ik dacht dat ze alleen maar de weg zou vragen. Tegenwoordig grijp ik elke gelegenheid aan om daarmee te oefenen. Als postbode kan ik immers niet meer met goed fatsoen zeggen dat ik het ook niet weet. Gelukkig merk ik dat het steeds minder voorkomt dat ik mij later realiseer iemand totaal de verkeerde kant te hebben opgestuurd. Ook raak ik zelf steeds minder verdwaald. [Lees verder op hard//hoofd]
